Στο Los Angeles Memorial Sports Arena, στις 7 Φεβρουαρίου του 1980, οι Pink Floyd δίνουν μια συναρπαστική συναυλία στην οποία ένας γιγαντιαίος τοίχος στηρίζεται στη σκηνή καθώς το συγκρότημα παίζει, αντιπροσωπεύοντας την αποξένωση μεταξύ κοινού και ερμηνευτή.
Το άλμπουμ The Wall κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου του 1979 και δημιουργήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από τον leader του group Roger Waters. Αντιπροσώπευε όλα τα παιδικά τραύματα του Waters, ιδίως του θανάτου του πατέρα του μήνες πριν γεννηθεί και των αυταρχικών δασκάλων του σχολείου του. Αυτές οι πληγές για τον ίδιο θεωρήθηκαν ως τούβλα που όταν τα ενώσεις μαζί σχηματίζουν έναν αδιαπέραστο τοίχο. Αυτό συνδυάστηκε και με το συναίσθημα που απόκτησαν οι Pink Floyd, όταν περιόδευαν για πρώτη φορά σε διάφορα στάδια το 1977: δεν υπήρχε πραγματική σχέση μεταξύ του τεράστιου πλήθους και της μουσικής.
Το άλμπουμ The Wall είχε ήδη πουλήσει εκατομμύρια και μέσα από αυτό γρήγορα υπήρξε το #1 single στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο σύντομα έφτασε επίσης #1 και στην Αμερική. Ο λόγος για το “Another Brick In The Wall (part II).
Θα μπορούσαν εύκολα να υποστηρίξουν άλλη μια περιοδεία σε διάφορα στάδια, αλλά αυτό θα παραβίαζε το ήθος του άλμπουμ, οπότε ο Waters επέμεινε σε συναυλίες σε εσωτερικούς χώρους, καθώς και σε μια παραγωγή που όμοιά της δεν υπήρχε, με επίκεντρο τον γιγαντιαίο τοίχο που ανεγείρεται κατά τη διάρκεια της συναυλίας.
Έτσι, λοιπόν, στις 7 Φεβρουαρίου του 1980 η Cynthia Fox (KMET-FM) καλωσορίζει το ενθουσιασμένο κοινό, που είχε κάνει sold-out τα εισιτήρια στο L.A. Sports Arena για τη συναυλία, καθώς το συγκρότημα ανεβαίνει στη σκηνή φορώντας μάσκες και αρχίζει να παίζει το “In the Flesh?”. Και κάπως έτσι ξεκίνησε αναμφισβήτητα η πιο περίπλοκη, φιλόδοξη και εκθαμβωτική σειρά συναυλιών που διοργανώθηκε ποτέ.
Στο τέλος του τραγουδιού, ένα μοντέλο αεροπλάνου συντρίβεται στο τμήμα του τοίχου που έχει κατασκευαστεί και παίζουν το υπόλοιπο άλμπουμ με τη σειρά, καθώς ο τοίχος είναι χτισμένος γύρω τους. Κατά διαστήματα εμφανίζονται φουσκωτές μαριονέτες ύψους 9 με 10 μέτρα περίπου, οι οποίες αντιπροσωπεύουν γελοίες καρικατούρες ενός δασκάλου του σχολείου, μιας μητέρας και μιας συζύγου. Όταν ο τοίχος ολοκληρώθηκε, έγινε οθόνη στην οποία προβάλλονταν διάφορα animation. Τόσο οι μαριονέτες όσο και τα animation προέρχονται από τον Gerald Scarfe, ο οποίος έκανε και το artwork του άλμπουμ.
Κατά τη διάρκεια του “Comfortably Numb”, ενός εκ των τριών τραγουδιών του άλμπουμ που έγραψαν μαζί ο Roger Waters και ο David Gilmour, ο Waters εμφανίστηκε μπροστά από τον τεράστιο τοίχο και στη συνέχεια, χάρη στον υδραυλικό ανελκυστήρα που υπήρχε, ο Gilmour εμφανίστηκε πάνω του.
Στο τέλος του τραγουδιού “The Trial” και αφού είχαν περάσει ήδη δυόμισι ώρες συναυλίας, ο τοίχος κατέρρευσε και η μπάντα, μαζί με τους session μουσικούς, εμφανίστηκαν για να παίξουν το τελευταίο κομμάτι, “Outside The Wall”.
Πάνω από δύο χρόνια γραφής, επιμέλειας, προγραμματισμού, ηχογράφησης και πρόβας είχαν καρποφορήσει και οι Pink Floyd και ο τότε ηγέτης τους, Roger Waters, εισέπρατταν το χειροκρότημα από το εκστατικό κοινό τους.
Δεν ήταν, όμως, μια παραγωγή που μπορούσε να φορτωθεί σε φορτηγά και να εκτελεστεί αλλού την επόμενη μέρα. Έτσι, λοιπόν, έγινε σε μόνο πέντε πόλεις, παίζοντας αρκετές συναυλίες σε κάθε μία, πριν προχωρήσουν στην επόμενη. Υπήρξαν μόνο 31 συνολικές παραστάσεις μπροστά σε περίπου 300.000 ανθρώπους και επειδή ήταν σχετικά μικρές οι αίθουσες, ήταν μια ζημιογόνα παραγωγή.
Οι Pink Floyd ήταν οι αφέντες του θεάματος και κορυφαίοι τεχνοκράτες της ροκ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 και οι παραστάσεις του “The Wall” ήταν το αποκορύφωμα της τέχνης τους. Ήταν, επίσης, η μόνη περίπτωση μπάντας που στο αποκορύφωμα των δυνατοτήτων της έπαιξε σε μία συναυλία όλο το νέο της άλμπουμ, από την αρχή έως το τέλος, χωρίς να παίξει και άλλα τραγούδια από τη δισκογραφία της.
3 πράγματα που ίσως δε γνωρίζετε για το “The Wall”
- Το “In The Flesh”, το οποίο ήταν η εισαγωγή κάθε παράστασης, δεν το έπαιξαν οι Pink Floyd, αλλά ένα “υποκατάστατο συγκρότημα” φορώντας μάσκες, με τραγουδιστή τον Waters. Η μπάντα αποτελούνταν από τους πρώην Status Quo’s Andy Bown (μπάσο), Willie Wilson (ντραμς), Peter Wood (πληκτρολόγια) και Snowy White (κιθάρα, αργότερα Andy Roberts). Οι τραγουδιστές ήταν οι John Joyce, Joe Chemay, Jim Haas και Jim Farber. Προφανώς, ο Wilson αρρώστησε μόλις την πρώτη νύχτα του Earls Court και έπρεπε να αντικατασταθεί από έναν roadie με το όνομα Clive.
- Κάθε παράσταση συνοδεύτηκε από έναν MC που λειτουργούσε ως οικοδεσπότης της παράστασης. Στο Λος Άντζελες ήταν η Cynthia Fox και ο Jim Ladd, στο Ντόρτμουντ ο Wili Tomsik στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη ο Gary Yudman.
- Υπάρχουν πολλές συλλεκτικές εκδόσεις που σχετίζονται με το “The Wall”, συμπεριλαμβανομένων προγραμμάτων συναυλιών από το 1980/81, ένα πρόγραμμα για την παράσταση του Βερολίνου, καθώς και ένα βιβλίο φωτογραφιών από την ταινία.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 07/02/2021 στο blog V For Victoria
